12.12.12 Mersin dolayları Türkiye - Dünya - Samanyolu Galaksisi
Merhaba tanrım,
Sana ilk defa bir mektup aracılığı ile sesleniyorum. Nasılsın, neler yapıyorsun? Umarım oralarda işler iyi gidiyordur. Bilirsin işte, imtihan işleri. Bizler de iyiyiz, ha biz kim miyiz? Bir deney uğruna yarattığın insancıklarız biz. Şeytanla girdiğin bahis için kurduğun bu zorlu parkurda koşuyoruz. Amaan sanki göremiyormuşsun gibi, bende oturup anlatıyorum. Umarım kazanıyoruzdur tanrım bahsi.
Tanrım sana bazı sorular sormak istiyorum; Mesela herkesi dünyada kendine ibadet etmen için, seni daima anmaları için yarattığını söylüyorsun ama: senin ne ihtiyacın var buna? Egolarını mı tatmin ediyorsun bizimle? Madem bizi sen yarattın, ozaman neden bir sınava sokuyorsun? Bilmiyormusun pekala bizim kazanıp yada kaybedeceğimizi? Ve tanrım, eğer kaybedeceksek, neden kazanacak bir mekanizmayla yaratmadın bizi? Kaderimizi yazdıysan bizim, neden kaybetmek yazdın kaderimize.
Amaan boşver, senin yaptıklarına akıl sır ermez. Ama biliyor musun tanrım, insanlar galiba kazanıyorlar, senin hoşuna gitsin diye, kurban ediyorlar herkesi, herşeyi. Bir bayram oluyor, ortalık kan gölü, bir savaş oluyor uğrunda, tepeler oluşuyor cansız bedenlerden.
Müslüman hristiyanı, budist müslümanı, yahudi hristiyanı, hristiyan müslümanı kesiyor burada. Kan gövdeyi götürüyor, gözüyaşlı anneler, eşler, çocuklar.
Ama olsun tanrım, sen mutlu ol yeterki, biz kıyarız birbirimize, zaten programımızda var öldürmek. Kendi türünü öldüren bir canlı yarattın, gücü zekayı ve ihtişamı verdin onlara. Herşey bir sinema perdesinden, bir tiyatro sahnesinden ibaret burada. Replikleri belli, rolleri belli senaryo belli. Kendimize biçilmiş bu rolü oynuyoruz çaresiz.
Tanrım, mektubumun sonuna gelirken, sana kırgın olduğumu bilmeni isterim. Çünkü hayatımın hiçbir alanında bir sevgi, bir şevkat göremedim senden, biraz sevseydin bizi ne olurdu sanki, birazda sevgi koysaydın kanayan kalplerimize.
Sevgilerle,
Aciz kulun...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder